Ο θάνατος ήταν ένα σημαντικό μέρος της ζωής στην αρχαία Ελλάδα και οι πεποιθήσεις και οι πρακτικές γύρω από τον θάνατο και τη μετά θάνατον ζωή ήταν βαθιά ριζωμένες στην κοινωνία τους.
Στην αρχαία Ελλάδα, ο θάνατος εθεωρείτο συνήθως ως μετάβαση από τη ζωή στη μετά θάνατον ζωή.
Οι Έλληνες πίστευαν σε μια μεταθανάτια ζωή, η οποία χωριζόταν σε δύο βασίλεια: τον κάτω κόσμο (Άδης) και τα νησιά των ευλογημένων (Ηλύσιο).
Η μετά θάνατον ζωή θεωρούνταν συνέχεια της ζωής στη γη, αλλά με ορισμένους περιορισμούς και περιορισμούς.
Οι ταφικές πρακτικές στην αρχαία Ελλάδα ήταν ιδιαίτερα περίτεχνες και τελετουργικές.
Οι νεκροί συνήθως θάβονταν σε πήλινη σαρκοφάγο, μαζί με προσφορές φαγητού, κρασιού και άλλων αντικειμένων.
Οι νεκρικές πομπές ήταν ένα κοινό θέαμα, με τους πενθούντες να περπατούν πίσω από τη σαρκοφάγο και να τραγουδούν ύμνους.
Οι Έλληνες είχαν επίσης μια πλούσια παράδοση στη μνήμη των νεκρών μέσω της γλυπτικής και άλλων μορφών τέχνης.
Επιτύμβιες στήλες, που ονομάζονταν στήλη, συχνά ανεγείρονταν για να μνημονεύουν τους νεκρούς και να χρησιμεύουν ως δείκτης για τον τόπο ανάπαυσής τους.
Εκτός από την ταφή και το μνημόσυνο, οι Έλληνες ασκούσαν και τελετουργίες πένθους.
Αυτά τα τελετουργικά ήταν συχνά περίτεχνα, περιλαμβάνοντας μια περίοδο πένθους και εξαγνισμού, ακολουθούμενη από μια δημόσια πομπή και ένα γλέντι για τον εορτασμό της ζωής του νεκρού.
Συνολικά, ο θάνατος ήταν ένα σημαντικό και άκρως τελετουργικό μέρος της αρχαίας ελληνικής κοινωνίας, αντανακλώντας τις πεποιθήσεις και τις στάσεις τους για τη μετά θάνατον ζωή και τη σημασία της μνήμης των νεκρών.